Napiszcie co o tym sądzicie:
Gdy późnym wieczorem, patrzę na okno,
zdobione w rozmaite wzorki szronu,
widzę niebo usłane tysiącem migocących gwiazd.
Widzę także niewiarygodnie lśniący księżyc.
Choć cuda te cieszą oczy,
nic nie jest w stanie ugasić mego żalu i smutku.
Smutku, który nie daje cieszyć się życiem,
Smutku, przez który codziennie wylewam potoki łez,
które płynąc, znikają w nieznane krainy.
Żalu, który tkwi we mnie,
i już na zawsze pozostanie na dnie mego serca.
Serca, które kiedyś biło tylko dla jednej osoby.
Osoby, która kiedyś znaczyła dla mnie więcej niż nic...
Zegar tyka, a czas nie ubłagalnie mija.
Czas leczy rany?
Niestety, nie moje.
Minął rok, może dwa, a ja wciąż nie zapominam twej twarzy.
Twarzy, która kiedyś uśmiechała się na mój widok, a teraz...
A teraz śmieje się prosto w mą twarz,
nie czując w sobie poczucia winy, którą mi wyrządził.
Zrozumiałam już wiele rzeczy, ale jednego pojąć nie mogę.
Czemu tak podły człowiek ma jeszcze czelność chodzić po ulicy,
A mało tego, MOŻE chodzić po ulicy bezkarnie?
Cóż... życie jest życiem. Każdy musi radzić sobie sam.
Mam tylko nadzieję, że kiedyś,
pokolenie tak nieuczuciowych ludzi, wyginie.
juliaqaz ( jakby coś to mam jedenaście lat )
|