Cześć! Piszę coś w rodzaju książek. Ostatnio wpadłem na pomysł opublikowania ich na Waszym forum. Poniżej zamieszczam fragment (1 rozdział) i liczę na szczere opinie. Jakby coś było nie tak to nie krępujcie się i piszcie, to wprowadzę korekty. Miłej lektury!

    O godzinie w pół do siódmej na Upper Montague street pod numerem 27 w wynajmowanym mieszkaniu zadzwonił budzik mówiąc Lucasowi Harkinsowi, że czas już iść do biura podróży, aby zająć pierwsze miejsce w kolejce. Szybko włożył na siebie ubranie, wepchnął do ust kanapkę. Potem jeszcze raz przeczytał krótki list od kolegi z Rosji o takiej treści:

Drogi Lucasie
Z tego co napisał mi Murat, tegoroczna kolacja, na której podyskutujemy o naszych przestępcach będzie się odbywać w Turcji, w restauracji Czarne Złoto. To chyba gdzieś obok lotniska. Taspinar pisze, że wynajął salę dyskotekową.
Iwanow Tasker
PS. W tym roku puchar najbardziej pijanego gościa zafunduje nam restauracja.

Po czym wyszedł z domu.
Lucas został posłany do Turcji na delegację. Policja organizowała taka delegacyjną kolację w celu przedstawienia motywów przestępców, których detektywom udało się w tym roku złapać. Z każdego kraju w Europie przyjeżdżał tylko jeden reprezentant. Kolacja odbywała się co rok w innym kraju. Lucas po kilku latach zarabiania  jako prywatny detektyw dostał propozycję od policji by został tym „wybrańcem” z Anglii.
Tak jak przewidywał o godzinie siódmej nikt nie stał jeszcze w kolejce do biura podróży, pomimo że pracownicy już tam byli. Zapukał do drzwi i nie czekając nawet na odpowiedź wkroczył do środka.

* * *

Po mniej więcej pół godzinie Lucas wyszedł z biura podróży ze stertą różnych papierów, dokumentów i formularzy do podpisania.
Nie znosił latać samolotami. Trochę ze względu, że praca policyjnego detektywa zrobiła z niego pesymistę i bał się jakiejś kolizji a trochę dlatego, że była to zazwyczaj za krótka droga, podczas której nie można było się oddać całkowicie swoim notatkom. W każdym razie pracownik biura podróży przekonał go, że wygodniej, szybciej i  taniej będzie mógł lecieć samolotem niż podróżując pociągami przecinając całą Europę. Musiał jeszcze tylko wypełnić kilka „drobnych” formularzy i mógł lecieć.
    Spotkanie rozpoczynało się o godzinie osiemnastej. Termin zakończenia nie był wyznaczony. Lucas przez te kilka lat, kiedy spotykał się z detektywami, zdobył sobie ich sympatię i szacunek. Co roku potajemnie przed swoimi mocodawcami urządzali konkurs kto najbardziej się upije na tej imprezie. Lucas miał już dwa trofea w tej zabawie.
    O godzinie osiemnastej w hotelu Czarne Złoto kłębił się spory tłum składający się z czterdziestu sześciu reprezentantów każdego kraju w Europie. I oczywiście przypadkowych klientów, którzy akurat pożałowali wyboru godziny na zjedzenie kolacji.
    Lucas, kiedy już przepchał się już do środka, stwierdził, że jeszcze nigdy nie był w tak eleganckiej restauracji. Na suficie błyszczał kryształkowy żyrandol, podłoga była wyłożona czarnymi deskami, ściany brązowymi… za ladą zaś jakiś młody człowiek w surducie wykonywał skomplikowane triki z butelką szampana, a po serii ewolucji nalał trochę do kieliszków podekscytowanego małżeństwa.
  -Witaj, Iwanow. – przywitał Lucas swojego kolegę z Rosji, który stał w tej chwili zadyszany pod ścianą. Iwanow odwzajemnił mu się zmęczonym uśmiechem. Był młodym brunetem z długimi włosami sięgającymi po szyję i zawsze tajemniczym uśmiechem. Patrzył spode łba, ale przyjaźnie.
  -Który stolik? – zapytał Iwanow po chwili oddechu. Pomimo, że w całej tej restauracji był tylko jeden stół, na którym mogłoby się zmieścić 46 osób Iwanow otrzymał odpowiedź:
  -Wydaje się, że 28.
Podeszli więc do stolika nr 28 i usiedli na wolnych miejscach. Zaczepił ich człowiek z siwo-czarnymi włosami reprezentujący Turcję, Murat Taspinar.
  -Jak lot samolotem, Harkins?  -  odezwał się do Lucasa.
  -Byłoby lepiej gdyby pozwalali nam wnosić pistolet na pokład – czuję się bezpieczniej mając go przy sobie.  -  uśmiechnął się Lucas.
Taspinar roześmiał się sztucznie.
-Jesteśmy szkoleni po to, żeby umieć się obronić bez pistoletu. To taka oficjalna wersja, ale tak naprawdę to jestem takiego samego zdania co ty.  -  dodał szeptem. Potem mrugnął porozumiewawczo.
Lucas popatrzył jeszcze raz po wykwintnej restauracji, zanim powiedział:
-Postarałeś się w tym roku nad wyborem restauracji.
-No cóż, w końcu taka okazja nie zdarza się codziennie. Jeśli dożyję, to następnym razem zorganizuję coś takiego za 46 lat. A przy okazji właścicielem jest mój znajomy, więc dostałem znaczną zniżkę.
Lucas uśmiechnął się i odszedł, by przywitać się z resztą detektywów.
-Harkins.  -  do Lucasa podszedł Andrzej Dario, cichy Włoch z potarganymi jasnymi włosami. Zazwyczaj ubierał się dość niechlujnie dzisiaj ubrał się jednak w garnitur i dziwny zielony krawat.
-Cześć.  -  Lucas uścisnął mu rękę.  -  Słyszałem, że masz się żenić z Elizabeth?
-Nie kłam.  -  po twarzy Daria przemknął uśmiech.  -  O niczym nie słyszałeś tylko się domyśliłeś.
-Nieprawda. – trwał przy swoim Lucas.  -  Słyszałem o tym.
-Nawet nie wiesz kim jest Elizabeth.
-Hm… jak się zastanowić to chyba rzeczywiście. Jednak ludzie lubią takich jak oni. Ponieważ nie mam umysłu przeciętniaka, muszę sprawiać chociaż takie wrażenie.
-Twoje ego potężnie się rozrosło przez ten rok.  -  zakpił Dario.  -  Jednak trzeba ci przyznać, że lądowałeś chyba w każdym wydaniu przeglądu śledczego.
-Nie czytam gazet. Mam nadzieję, że nie wylądowało w nich żadne moje zdjęcie? Dobrze wiesz jak mi zależy na zachowaniu w tajemnicy mojej twarzy. Wszyscy by mnie czcili.
Po środku stołu stanął Murat i powiedział uroczyście uciszając głosy i szepty detektywów:
-Tak więc panie i panowie, zebraliśmy się tutaj, żeby przedyskutować motywy przestępców, których mieliście przyjemność poznać w tym roku. Jeśli zrobimy to w miarę szybko, będziemy mogli się trochę zabawić.
-Więc na co jeszcze czekamy?  -  rozległy się zuchwałe okrzyki.
    Detektywi ostatecznie zajęli wszystkie wolne miejsca.
-Więc zacznijmy. Robercie Krzewicki, byłbyś łaskaw…?  -  spytał Murat.
Robert pochodził z Polski. Podszedł do laptopa na końcu stołu. Wetknął w niego pendriva i wykonał jakąś skomplikowaną kombinację klawiszową. Na pustej dotąd ścianie pojawił się napis: Najgroźniejsi polscy przestępcy. Detektywi wysłuchali wykładu kolegi na temat tego, jakie motywy zdarzyły mu się oglądać.
-Iwanow Tasker!  -  zawołał Murat.
Do laptopa podszedł Rosjanin i zrobił to samo co poprzednik. Na ścianie ukazał się biały napis: Motywy moich przestępców, a za nim rysuneczek złodzieja z brązowym workiem na plecach. Po wysłuchaniu jak zwykle żartobliwie napisanej prezentacji, Murat Taspinar zawołał:
-Lucas Harkins!
Lucas zawahał się przez chwilę zanim powiedział:
-Dobra. Taspinar, wiadomości z tego pendriva są ściśle tajne. Byłbyś łaskaw spytać się pracowników tej restauracji o jakieś pomieszczenie gospodarcze, w którym nie zostaniemy podsłuchani?
-Znowu działasz na własną rękę? -spytał Iwanow siedzący naprzeciwko Lucasa.
-Być może. Ale na serio, zapytajcie ich. Nie umiem po turecku.
Nagle zawył alarm pożarowy i detektywi poczuli na twarzach chłodne krople wody. Woda niezbyt pozytywnie zadziałała na przewody elektryczne. Z lamp buchnęły iskry i wszystkie zgasły. Iwanow wymownie spojrzał na Lucasa.
-To nie ja! Przysięgam!  -  krzyknął Lucas.
-No dobra usuńmy się stąd.  -  powiedział Iwanow, po bezskutecznych próbach wykrycia na twarzy Lucasa jakiegokolwiek śladu kłamstwa, lub chociaż żartu. Wszyscy zaczęli wychodzić z restauracji. Iwanow również ruszył ku drzwiom, kiedy Lucas złapał go za rękaw.
-Coś jest nie tak. Tu nie ma czujnika dymu, a szybki do guzików przeciwpożarowego są całe. Ktoś zhakował system. Tylko dlaczego?
-Tu może być trudniej.  -  stwierdził Iwanow.  -  Dużo nas jest. Powodami mogą być zarówno kradzież, wyrównanie rachunków jak i planowane morderstwo lub porwanie.
-A może zdobycie zwykłych informacji dla pracodawcy?  -  podrzucił Lucas.
-Twój pendrive?  -  włączył się do rozmowy Dario.
-Niekoniecznie.  -  powiedział Lucas mrużąc oczy. Restauracja była w tej chwili pusta. Drzwi były chyba dźwiękoszczelne bo siedzieli teraz w kompletnej ciszy jak ostatnie trzy istoty swojej planecie. Instynkt Lucasa mówił mu, że coś się zaraz stanie. Żeby dać kolegom do zrozumienia, jaka jest powaga sytuacji, z cichym pyknięciem odbezpieczył swój pistolet. Po chwili usłyszał dwa takie same dźwięki. Zaległa cisza. Lucas odnosił, popularne w takich sytuacjach, wrażenie, że jego oddech jest hukiem.

* * *

    Iwanow patrzył w głąb restauracji. Nawet on obdarzony tak dobrym wzrokiem nie był w stanie nic dostrzec w tej nieprzeniknionej tafli ciemności. I w tej chwili jakaś dłoń złapała go od tyłu za gardło. Detektyw już miał krzyknąć coś do przyjaciół, ale zanim to uczynił poczuł na twarzy chłodną stal. Ktoś mu groził brzytwą.


I jak? Początki historii może nigdy nie wychodziły mi najlepiej, ale obiecuję Wam, że reszta jest ciekawsza

Ostatnio edytowany przez Kościotrup (2015-01-27 18:47:02)