Rozdział 1
                                                                     Trish

- Trish jeśli nie zobaczę cię w kuchni za pięć minut to idę po ciebie – Grozi mi moja szalona siostra. Podnoszę się z trudem. Poduszka całkiem przesiąkła moimi łzami. Jak on mógł mnie zostawić! Nawet nie pofatygował się osobiście. Dostałam tylko grzecznego sms ‘a, w którym tłumaczył, że to była pomyłka i z nami koniec. Wykrzywiam twarz z bólu, który rozszarpuje mi serce. Czuje, że rozpadam się na kawałki. Powoli idę w stronę łazienki. Nachylam się nad umywalką i zimną wodą polewam sobie głowę. Nieprzyjemny chłód odrywa moje myśli od Luke’a. Przynajmniej na chwilę.  Jednak po chwili podstępny ból znów dostaję się do mojego serca. Zginam się wpół, bo czuje że za chwilę eksploduje. W takiej pozycji zastaję mnie Jodi. Od razu rozumie co się stało. Bez słowa mnie przytula. Wtulam twarz w jej miękki sweter i wybucham płaczem. Hmm…  A sądziłam, że wszystkie łzy wylałam w nocy. Moja siostra głaszczę mnie po głowie jak małe dziecko. Cicho łkam, a gorzkie łzy płyną po moich policzkach – Jak długo trwa ten okres bólu? – Pytam bardziej charcząc niż mówiąc. Wzrusza ramionami – To zależy, dla mnie to nigdy się nie skończy, cały czas tęsknie za Chrisem, ale zasadniczo ten okres dzieli się na trzy części: zaprzeczeni, pogodzenie i powrót do zwyczajnego życia –  Nawet teraz próbuje mnie rozśmieszyć ale jednak wiem, że w pewnym sensie na pewno wie co mówi. Miesiąc temu jej narzeczony, Chris, zniknął w tajemniczych okolicznościach. Policja uznała, że uciekł z domu, w którym przeżywał piekło. Ale on naprawdę kochał Jodi. Widziałam to w jego wzrok. Patrzył na nią jak na ósmy cud świata. Tak jak Luke… Gruch, czuję się jakby ktoś uderzył mnie w pierś. Mój Luke… Zaciskam palce na swetrze Jodi. Nie zwraca na mnie uwagi. Myślami tkwi zapewne daleko stąd. Tam gdzie jest jej Chris. Do moich oczu napływają kolejne hektolitry łez. Ale nie mogę płakać. Muszę pokazać jaka jestem twarda. Muszę. Ocieram rękawem oczy i wstaję podchodzę do umywalki i zmywam ślady łez.  Muszę jakoś wyglądać, przecież nie zwolnię się ze szkoły z powodu zerwania z chłopakiem. Uff… Nareszcie  powiedziałam to słowo bez tego strasznego uczucia. Ale co dalej? Jak poradzę sobie bez mojego ukochanego? No cóż życie toczy się dalej. Podchodzę do okna i wyrzucam przez nie kartkę z podpisem Luke’ a. Może Jodi miała rację, może nie był tego wart. Ale niech przekona do tego moje biedne, umęczone serce…
                                                                        Luke

Tkwię na krześle w małej, czarnej komórce. Ręce mam spętane tak, że każdy ruch sprawia nieopisany ból. Jednak nie poddaję się i cały czas próbuję się uwolnić. Motywacji dodaje mi fakt, że jeśli tu zostanę to albo zostanę zabity na ringu, albo zabije mnie osobiście organizator tych walk. Zgrzytam zębami. Miałem własne życie i dziewczynę, którą kochałem. Ale nie, potrzebowali zawodników z ikrą,  ja akurat byłem dość narwany. I bach! Spodobałem się im i koniec. Zaczaili się w ciemnym  zaułku tuż obok sklepu, w którym pracowałem. Otoczyli mnie. Nie miałem szans. Całe szczęście, że po tym jak dorwali mojego kumpla Chrisa cały czas nosiłem przy sobie nóż. Zanim pozbawili mnie przytomności zdążyłem wysłać dwóch na tamten świat. Uśmiecham się krzywo. No ale co z tego skoro w ostatecznym rozrachunku mnie złapali. Cholera. Za chwilę przyjdzie tu Stefano, a po tym jak ta suka obiecała mu zabawę ze mną mogę się spodziewać niemiłego  przywitania w świecie żywych. Nie mylę się. Do komórki wchodzi  Stefano z paskudnym uśmieszkiem. Przymykam oczy. Może jeśli stracę przytomność zobaczę Trish? Ostatnie co pamiętam to mocny cios w moją twarz. Mam już dużą wprawę w szybkim „zasypianiu”.
                                                                   Trish

Potrząsam głową. Miałam dziwne wrażenie, że słyszę głos Luke’a. Ale to niemożliwe. Chyba zaczynam wariować. Z trudem skupiam się na kanapce z sałatą. Odsuwam talerz. Niczego nie przełknę. Odsuwam talerz i wstaję od stołu. Jodi patrzy na mnie z troską. Jednak nie protestuje rzuca tylko w moją stronę batonik zbożowy. Łapię go chociaż wiem, że w pokoju rzucę go na pożarcie Rickowi, mojemu psu.  Wchodzę po schodach powłócząc nogami. Nie obchodzi mnie że mogę spaść. Przynajmniej wyrwę się z tego letargu…


Czekam na szczerą opinię:P